- diffluo
- dif-flŭo, ĕre, v. n., to flow in different directions, to flow away (class.; repeatedly in Lucr.—cf.: laxo, rescindo, solvo).I.Lit.:2.
diffluere humorem cernis,
Lucr. 3, 436; cf.:ut nos quasi extra ripas diffluentes coerceret,
Cic. Brut. 91 fin.; cf.:in plures partes (Rhenus),
divides itself, Caes. B. G. 4, 10, 4:ut ab summo tibi diffluat altus acervus,
Lucr. 3, 198.— Poet., of that from which any thing flows:duo juvenes, Sudore multo diffluentes,
dripping with perspiration, Phaedr. 4, 25, 23; so,sudore,
Plin. 21, 13, 44, § 75.—Transf., to dissolve, melt away, disappear:II.privata cibo natura animantum Diffluit amittens corpus,
Lucr. 1, 1038:juga montium diffluunt,
Sen. Ep. 91, p. 19 Bip.;so,
to be wasted, Amm. 15, 8, 18.—Trop., to be dissolved in, abandoned to:luxuriā et lasciviā,
Ter. Heaut. 5, 1, 72:luxuriā,
Cic. Off. 1, 30, 106:luxu et inertia,
Col. 12 prooem. § 9, for which, in luxum, Prud: Symm. 1, 125:deliciis,
Cic. Lael. 15; cf.:otio diffluentes,
id. de Or. 3, 32 fin.:luxu,
id. Tusc. 2, 22, 52; cf.risu,
App. M. 3, p. 132.—In rhet.:diffluens ac solutum,
loose, not periodic, Cic. Or. 70; 233; cf.:verbis humidis et lapsantibus diffluere,
Gell. 1, 15.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.